देव कर्माबाबत विशेष काळजी

१) गुरु, देवता व अग्निसमोर पाय पसरून बसू नये.

२) देवयात्रा, विवाह, उत्सव, यज्ञ, पूर, वनांमध्ये कधीही स्पर्शदोष लागत नाही.

३) विष्णू मंदिरास चारवेळा, शंकरास अर्धी, देवीच्या मंदिरास एकदा, सूर्यमंदिरास सात वेळा व गणपतीस तीन प्रदक्षिणा कराव्यात.

४) देवाच्या उजव्या बाजूस तुपाचा दिवा व डाव्या बाजूस तेलाचा दिवा ठेवावा.

५) परमेश्वराची पूजा करताना दिव्यास स्पर्श केल्यास हात धुतले पाहिजेत.

६) घरामध्ये दोन शिवलिंगे, तीन गणेश मूर्ती, दोन शंख, दोन सूर्यप्रतिमा, तीन देवीच्या प्रतिमा किंवा मूर्ती, दोन गोमती चक्रे व दोन शाळीग्राम यांची पूजा करू नये. पूजा केल्यास घर मालकास अशांती प्राप्त होते.

७) दुसऱ्यांनी वापरलेले यज्ञोपवित, अलंकार, माळा, छत्री, कपडे, कमंडलू इत्यादी वापरू नयेत.

८) आचार हा धर्मास सफल बनवतो. सदाचाराने मनुष्य धनवान होतो. आचारवान मनुष्य सदा पवित्र, सुखी व धन्य आहे.

देवळं आणि दर्शनामागचं विज्ञान

देवळे अशाच ठिकाणी बांधलेली असतात जिथे प्रचंड शुभ ऊर्जा असते. देवळे म्हणजे जणू काही ब्रह्मांडाचा भवतालाचा पंचमहाभूतांसहित असलेला छोटासा तुकडाच जणू.

सर्वसाधारणपणे जास्तीत जास्त शुभ ऊर्जेची जागा निश्चित झाली की तिथे खड्डा खणून त्यात एक तांब्याचा तुकडा टाकला जाई. तांबे हे वीज व चुंबकीय ऊर्जेचे उत्तम वाहक (good conductors) आहेत हे आपल्याला माहीत आहेच. त्यामुळे जास्तीत जास्त शुभ चुंबकीय वैश्विक ऊर्जा स्वत:त सामावून घेऊन नंतर ती भवतालात रेडिएट करणे हा तांब्याचा तुकडा मूर्तीखाली ठेवण्यामागचा प्रमुख उद्देश. त्यानंतर विधीपूर्वक मूर्तीची प्रतिष्ठापना केली जाई व त्यानंतर त्याभोवती मंदिर बांधले जाई.

आता देवळात जाताना काय करावे, कसे दर्शन घ्यावे याबाबत आपण जे नियम पूर्वापार पाळत आलो आहोत त्यातही १००% विज्ञान कसे आहे ते पाहू.

देवळात जाण्यापूर्वी आपण चपला/बूट काढून पाय धूवून मगच मंदिरात प्रवेश करतो. यामागे स्वच्छतेचे कारण आहेच, की आपण चपला, बूट घालून सर्वत्र फिरत असतो. मंदिरातील शुभ व पवित्र व्हायब्रेशन्स (positive & pure vibrations) दूषित होऊ नयेत हा एक उद्देश. पण त्याहीपेक्षा एक मोठे वैज्ञानिक सत्य यामागे दडलेले आहे.

मंदिराच्या मध्य भागातील फरशी अशी निवडलेली असे (उदा. संगमरवर) की ती मंदिरातील शुभ ऊर्जेची ती उत्तम वाहक असेलच; पण आपण जेव्हा तिच्यावरून अनवाणी (bare footed) चालू तेव्हा तळपायावर असलेल्या एनर्जी पॉइंट्समधून ती आपल्या शरीरात प्रवेश करेल.

जर तुमची पंच ज्ञानेंद्रिये receiving mode मध्ये असतील तरच मंदिरातील शुभ ऊर्जा तुम्ही स्वत:मध्ये सामावून घेऊ शकाल, तेव्हा पुढचे नियम त्याकरिता.

मंदिराच्या गर्भगृहात/मूलस्थानात प्रवेश करण्यापूर्वी प्रवेशद्वाराशी असलेली घंटा वाजवणे.

यामागेही दोन उद्देश आहेत.

या घंटा विशिष्ट सप्तधातू योग्य प्रमाणात घेऊन बनविल्या जातात. घंटा वाजवल्यानंतर ती तीव्र परंतु किमान सात सेकंद राहणारा प्रतिध्वनीत नाद निर्माण करतील अशा बनवल्या जातात.

घंटा वाजवून पुढे निघून न जाता तिच्या खाली उभे राहून नादाची व्हायब्रेशन्स स्वत:मध्ये सामावून घेणे. यामुळे आपली सप्तचक्र तर उद्दिपित होतातच, पण आपला उजवा व डावा मेंदू एकतानतेने (in co-ordination) काम करू लागतात. तसेच आपल्या मनातील नकारात्मक विचारांचा निचराही होतो. गर्भगृहातील मूर्तीमध्येही ही व्हायब्रेशन्स शोषली जातात.

आपले पाच ज्ञानेंद्रिये म्हणजे दृष्टी, ऐकणे, स्पर्श, चव घेणे, गंध घेणे या पुढील रूढी हे पाच सेन्सेस उद्दिपित करतात.

कापूर जाळणे – दृष्टी

कापूरारतीवर हात फिरवून ते डोळ्यांना लावणे – स्पर्श

मूर्तीवर फुले वाहणे – फुलांच्या अरोमामुळे वास.

कापूर व तुळशीपत्र घातलेले तीर्थ प्राशन करणे -चव. हे तीर्थ तांब्याच्या / चांदीच्या भांडय़ात ८ तास ठेवलेले असते, त्यामुळे कफ-ताप असे आजारही जातात.

घंटानाद व मंत्रोच्चारण – ऐकणे.

अशा प्रकारे उद्दिपित अवस्थेत व receiving modeमध्ये आपण गर्भगृहातील आवश्यक तेवढी शुभ ऊर्जा स्वत:त सामावून घ्यायची असते.

मूर्तीच्या मागील बाजूस व भवतालात पसरलेली ऊर्जाही मिळावी म्हणून प्रदक्षिणेचे प्रयोजन.

पूर्वसुरी म्हणतात,

हे सगळे केल्यावर पटकन गजबजाटात जाऊ नका.

मंदिरात जरा वेळ टेका.

शरीरात ऊर्जेला समावायला, स्थिर व्हायला वेळ द्या आणि अत्यंत शांत मनाने, आनंदाने, ऊर्जापूर्ण अवस्थेत आपल्या कामाला जा.

मित्र-मैत्रिणींनो आपल्या पुढच्या पिढीला देवळात का जायचे हा मोठ्ठा प्रश्न पडलेला असतो. यापुढे देवळात जाण्यामागचा उद्देश लक्षात घेऊनच मंदिरात जा आणि पुढच्या पिढीपर्यंत हे ज्ञान पोहोचवण्यासाठी मदत कराल हीच अपेक्षा.